Soms lijken getallen een eigen wil te hebben. Alsof ze zich vastklampen aan momenten in je leven, een patroon vormen dat je pas jaren later herkent.
Mijn vader was 31, had nog een leven voor zich en een jong gezin dat hij liefhad. Ik was negen maanden, te jong om herinneringen te maken, te jong om te begrijpen wat er gebeurde toen hij overleed.
Er zijn geen foto’s van mijn gezin van herkomst samen, in die zin geen bewijs van de korte tijd die we als gezin hadden. Mijn moeder moest door, ik groeide op met een leegte die ik niet kon benoemen.
Toen ik 30 was stond mijn wereld opnieuw stil. De pijn die een moeder heeft van het overlijden van een kind is onbeschrijfelijk. Een wond die nooit echt geneest.
Ik werd ouder dan mijn vader ooit is geworden en ineens voelde ik me leger dan ooit.
Op mijn 60-ste kwam het verlies weer terug, rauw en genadeloos. Mijn tweede kind overleed op bijna 30-jarigie leeftijd. Het was of het leven me op een wrede manier herinnerde aan wat ik al had verloren.
Nu in februari is het 60 jaar geleden dat mijn biologische vader overleed. Een moment om stil te staan, om te herdenken, maar ook om te creëren. Want ergens in al dat verdriet is er altijd een drang geweest om te maken, om vast te leggen wat verloren ging.
Op een middag in februari 2025, met de schaduw van 6 decennia achter me, maak ik een beeld. Een foto die niet echt bestaat maar aanvoelt als waarheid. Een reconstructie van wat had kunnen zijn. Het gezin dat ik 9 maanden had. Het voelt als een stukje heling, een moment waarop ik de tijd even naar mijn hand zet.
Het verdriet is er, de dalen zijn diep geweest en misschien is het niet de laatste. Ik leef, ik maak. In dat maken zit mijn kracht.
Een beeld wat nooit is geweest.
In mijn hart klopt het als een waarheid, mijn vader, mijn moeder en ik
Vastgelegd zoals het had kunnen zijn
Ik voeg iets toe, een klein detail dat niemand ziet.
Voel drie subtiele sporen in hoeken van het frame
Een teken van hen die er niet meer zijn.
Ik sluit mijn ogen
In mijn hart weet ik: Drie, een kracht die zelfs de dood niet kan breken.
Drie symboliseert dat ik ondanks het verlies nog steeds in verbinding mag zijn. Dat mijn creativiteit een manier is om die verbinding te versterken.
In religie en mythologie komt 3 vaak terug als heilige drie eenheid: geboorte-leven-dood en verleden-heden-toekomst
In spiritualiteit als lichaam-geest-ziel
En last but not least, wordt 3 vaak gezien als getal van creatie. Met drie kun je iets creëren wat verder gaat dan de tastbare wereld. Zo is de cirkel weer rond met mijn foto.